سیارات فراخورشیدی چگونه تکامل یافتند تا به خانه دوم انسان در جهان تبدیل شوند؟

تحقیقات جدید نشان می دهد که برخی از سیارات فراخورشیدی در جو “مخملی یا کرکی” هستند – نسبت جرم به حجم یا چگالی این سیارات بسیار پایین است. بنابراین آنها را مجبور به پذیرش شرط مذکور می کند. برخی از دانشمندان این سیارات را سیارات چاق می نامند – این لایه بیرونی در فرآیندی فرو می ریزد که بعداً توضیح خواهیم داد و سیاره را شبیه به جهان می کند. زمینتبدیل شدن.

تاریخچه کشف و تکامل سیارات فراخورشیدی

در دهه 1990، ستاره شناسان وجود سیارات را از خارج کشف کردند منظومه شمسی تایید شده. این سیارات که به عنوان سیارات فراخورشیدی شناخته می شوند، موضوع جذاب نجوم مدرن هستند. ستاره شناسان بر این باورند که این سیارات ممکن است دومین خانه انسان در جهان – پس از زمین – باشد. در مورد فضاپیماها، رصدخانه ها و ماهواره هایی مانندال» ناساو “تسآنها آسمان را مطالعه کردند تا این سیارات را پیدا کنند. ستاره شناسان برای یافتن سیارات فراخورشیدی به ستاره های نزدیک نگاه می کنند. اگر نور یک ستاره برای مدتی مسدود شود و سپس به ما برگردد، به این معنی است که یک سیاره از مقابل این ستاره عبور کرده است. بنابراین می توان آن را فرض کرد سیاره فراخورشیدی در آن منطقه وجود دارد.

تاکنون اخترشناسان هزاران اثر از سیارات فراخورشیدی را جمع آوری کرده اند. این اطلاعات به آنها کمک می کند تا محدوده جرم – محدوده اندازه – این سیارات را تعیین کنند. یکی از راه های تعیین محدوده اندازه این سیارات، مقایسه آنها با سیارات آشنای منظومه شمسی است. به طور کلی می توان اندازه سیارات فراخورشیدی را به «ابر زمین» و «مینی نپتون» تقسیم کرد.

برخی از این سیارات کوچک و به اندازه مریخ هستند و سطحی سنگی دارند. سایر سیارات گازی بزرگ مانند زحل یا مشتری. دسته سومی نیز وجود دارد که سیارات آن از نظر اندازه و جنسیت مشابهی با سیارات منظومه شمسی ندارند. به عنوان مثال، سیارات فراخورشیدی 3.9 برابر بزرگتر از زمین هستند.

مایکل ژانگ، نویسنده اصلی این مطالعه و دانشجوی مؤسسه فناوری کالیفرنیا، گفت: ستارگان با این اندازه می توانند مانند یک کیک متورم شوند که منجر به تشعشعات بیشتری می شود. این تابش بیشتر نه تنها جرم آنها را کاهش می دهد، بلکه اعتقاد بر این است که باعث تبخیر نیز می شود. جوسیاره هم باشید ما به روند تبخیر جو مینی نپتون مشکوک هستیم. زیرا جو سیاره آنقدر نازک است که در این فرآیند به سرعت در حال نازک شدن است.

محققان به دقت این ایده را از تلسکوپ فضایی تلسکوپ مطالعه می کنند.هابلو رصدخانه WM Keck در هاوایی. در این مطالعه چهار مینی نپتون مورد مطالعه قرار گرفتند. محققان دو نپتون کوچک با حروف ” پیدا کردند.HD-63433c“و”TOI 560.01در فواصل 73 و 103 سال نوری از زمین، به ترتیب، تغییرات گازی شدید در جو آنها وجود دارد – این ممکن است نشانه ای از تبخیر یا نازک شدن جو باشد.

ژانگ گفت: “سرعت گازها نشان می دهد که جو در حال تبخیر یا به اصطلاح تبخیر است.” هلیوم مشاهده شده در اطراف TOI 560.01 با سرعت 20 کیلومتر بر ثانیه در حال حرکت است. هیدروژن اطراف HD 63433c با سرعت 50 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند.

وی افزود: “گرانش این مینی نپتون ها به اندازه کافی قوی نیست که بتواند چنین گازهای فراری را در جو خود نگه دارد.” این سرعت های بالا نشان دهنده جو فرار این سیارات است. شعاع لایه گاز در اطراف سیاره فراخورشیدی TOI 560.01 حدود – حداقل – 3.5 برابر شعاع خود سیاره است. در مورد HD 63433c می توان گفت که شعاع لایه گاز آن حدود 12 برابر شعاع خود سیاره است. از سوی دیگر، سناریوهای دیگری که سعی در توصیف چنین پدیده ای دارند را نمی توان رد کرد.»

هدر کناتسون، دانشمند سیاره‌شناسی در موسسه فناوری کالیفرنیا می‌گوید: «مثل دانشمندان». علوم سیاره ایما قبلا انتظار چیزهای عجیبی را داشتیم. دنیای ما پر از چیزهای شگفت انگیزی است که هر لحظه فیزیکدانان را شگفت زده می کند. منظومه شمسی پر از اسرار است که هنوز کشف نشده است. امیدواریم با جمع آوری داده های بیشتر و انجام تحلیل های پیشرفته تر، تاریخچه مینی نپتون را بهتر درک کنیم.