[ad_1]
سجاد فیروزی در روزنامه شرق نوشت: ایران در سال های پایانی حکومت پهلوی کاندیداتوری خود را برای بازی های المپیک 1984 اعلام کرد. در آن زمان تنها رقیب تهران لس آنجلس بود و بسیاری می گفتند تهران میزبان این مسابقات مهم است. پیش از آن ایران میزبان بازی های آسیایی 1974 بود که بسیار موفق هم بود. در آن زمان رسانه ها از میزبانی ایران در المپیک 1984 برای آمادگی و آمادگی برای بازی ها خبر دادند.
اما پس از انقلاب اسلامی موضوع برگزاری تهران از بازی های المپیک حذف شد و لس آنجلس به عنوان میزبان بازی های المپیک بدون رقیب انتخاب شد. ایران که چند سال پیش جدی ترین رقیب لس آنجلس در این مسابقات بود، المپیک را تحریم کرد. تحریم المپیک یک تصمیم سیاسی ایران و کشورهای بلوک شرق از جمله اتحاد جماهیر شوروی در واکنش به سیاست آمریکا بود.
این تحریم را می توان سیاسی ترین حرکت ورزشی ایران در تاریخ ورزش دانست. اگرچه ایران المپیک 1980 مسکو را به دلیل اعزام نیرو از افغانستان به افغانستان با توجه به جمهوری اسلامی تازه تاسیس تحریم کرد، اما شاید دلیل آن عدم آمادگی ورزشکاران ایرانی برای حضور در بازی های بین المللی باشد.
در آن سال‌ها، ایران بازی‌های المپیک لس‌آنجلس را صرفاً به‌عنوان یک تصمیم سیاسی، با اذعان به حمایت آمریکا از رقیب خود در جنگ عراق، تحریم کرد. میرحسین موسوی نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی ایران نیز اعلام کرد: عدم شرکت ایران در بازی های المپیک 1984 لس آنجلس به تصویب هیئت وزیران رسید. بنابراین در نگاه اول تحریم این بازی های مهم توسط دولت ایران را می توان جدی ترین تصمیم سیاسی و ورزشی ایران در قرن اخیر دانست.
مهمترین تأثیر سیاست بر ورزش ایران
با وجود یک رویداد مهم در سال 1984، تحریم المپیک تأثیر چندانی بر ورزش ایران نداشت. چرا که در دوره های بعدی کاروان ورزشی ایران در بازی های المپیک شرکت کرد و این روند تا امروز ادامه دارد. جالب اینجاست که برخلاف سال های اول انقلاب، رقابت با ورزشکاران آمریکایی یا سفر به این کشور دیگر خط قرمز ورزشکاران ایرانی نیست و علیرغم روابط نه چندان دوستانه دو کشور، ورزشکاران ایرانی و آمریکایی رابطه خوبی با یکدیگر دارند. . با توجه به این پرسش، مهم ترین رویداد سیاسی و تأثیرگذار در ورزش ایران را می توان به سال 1362 (1983) نسبت داد. تا آن زمان، رقابت با ورزشکاران اسرائیلی “خط قرمز” محسوب نمی شد، زیرا تقریباً پنج بازی ملی فوتبال و باشگاهی بین دو طرف برگزار شد.
اما در آن سال تیم کشتی ایران به مسابقات قهرمانی کیف در اوکراین رفت و بیژن سیفانی کشتی گیر ایرانی با کشتی گیر اسرائیلی روی تشک رفت. علیرغم برتری سیفانی بر رقیب اسرائیلی‌اش، کاروان ایران از اوکراین خارج شد و همه بدون حتی آزادکاران روی تشک به ایران بازگردانده شدند.
از زمانی که کیهان ورزشی با عنوان «سیفوهانی بینی اسرائیل را به خاک مالید» تا به امروز رقابت ورزشکاران ایرانی و اسرائیلی جزو خطوط قرمز است و نباید برگزار شود.
البته در سال 1983 تردیدهایی در مورد رقابت با ورزشکاران اسرائیلی وجود داشت. همان طور که سیفانی توضیح داد، در حاشیه همین مسابقات کشتی، هیچکس به طور قطع نمی دانست که شرکت کند یا نه. سرپرست تیم ملی کشتی آزاد به همراه فردی به نام بهشتی که نماینده وزارت امور خارجه در این مسابقات بود از سیفانی خواست که اگر احساس می کند مقابل رقیبی شکست می خورد، دعوا نکند. با این حال کشتی گیر ایرانی مطمئن است که می تواند حریف را شکست دهد. به گزارش کیهان ورزشی، سیفانی با نتیجه 10 بر 3 رقیب اسرائیلی خود را شکست داد و کاروان ورزش ایران و البته آقای بهشتی را به عنوان نماینده وزارت امور خارجه خوشحال کرد. به گفته این ورزشکار، آقای بهشتی آنقدر هیجان زده بود که گفت بابت این برد شیرین به ایران برمی گردد، اما برخلاف انتظار، با دستور فوری تهران، ستون کشتی از اوکراین به ایران برمی گردد و آقای بهشتی. بهشتی توبیخ خواهد شد. .
کی گفته با اسرائیلی ها رقابت نکنیم؟
منبع این خبر سال هاست که مورد بحث بوده است. بسیاری این پرونده را به علی اکبر که در آن زمان سرپرستی وزارت امور خارجه را برعهده داشت، ربط دادند، اما به طور رسمی اعلام نشد. این شایعات ادامه داشت تا اینکه علی اکبر ولایتی، رئیس موسس و هیئت امنای دانشگاه آزاد سرانجام به مناسبت روز دانشجوی مهندسی واحد تهران غرب به آن اعتراف کرد و از این رزمنده ایرانی به خاطر عدم مخالفت با جنگنده اسرائیلی تمجید کرد. . برخی می گویند که توسط یک استان تأسیس شده است. من افتخار می کنم که پایه گذار این اقدام در کشور بوده ام.
همه چیز به بهانه تراشیدن صورت اتفاق افتاد اما …
ورزشکاران ایرانی تا به امروز نزدیک به چهار دهه است که از رقابت با ورزشکاران اسرائیلی پرهیز کرده اند. ریشه این موضوع در دیدگاه جمهوری اسلامی ایران در مورد اسرائیل است که چنین کشوری را به رسمیت نمی شناسد. به این ترتیب در دو دهه اخیر هر بار در هر تورنمنتی که ورزشکار ایرانی باید به مصاف حریف اسرائیلی می رفت، بهانه مصدومیت می گرفت و از رویارویی دوری می کرد. این نه تنها در مسابقات جهانی، بلکه در بازی های المپیک نیز اتفاق افتاد. امتناع ورزشکاران ایرانی از رویارویی با اسرائیلی ها در راستای سیاست مسئولان ورزش ایران بود به طوری که در بازگشت از مسابقات جهانی جوایز قابل توجهی دریافت کردند.
پس از چندین سال امتناع از رقابت با ورزشکاران اسرائیلی به دلیل مصدومیت، فدراسیون جهانی و البته کمیته بین المللی المپیک (IOC) متوجه این موضوع شدند و اعلام کردند که اگر ورزشکاران ایرانی از این پس از رقابت با ورزشکاران اسرائیلی اجتناب کنند. آنها خواهند رفت، با جریمه های سنگین روبرو خواهند شد. در پی این تهدید و شاید هنوز هم تا کنون، مسئولان ورزش ایران تغییر مسیر داده و به تاکتیک های دیگری روی آورده اند تا از تهدید نهادهای بین المللی مبنی بر نقض منشور المپیک جلوگیری کنند. از بهانه نگرفتن ویزا گرفته تا عدم اعزام ورزشکاران به مسابقاتی که احتمال دیدار آنها با رقبای اسرائیلی وجود دارد.
عصر جدید با داستان “تو باید بازی کنی”
تاثیر عدم رقابت با ورزشکاران اسرائیلی بر ورزش ایران در سال‌های اخیر با انتشار هشتگ «باید بازی کنی» در مبارزه علیرضا کریمی با رقیب روسی‌اش بیشتر شده است. او که با آمیدا راهی مسابقات جهانی شده بود از رقیب روسیه پیش افتاد اما فریادهای علیرضا رضایی سرمربی وقت تیم ملی به وضوح در سالن به گوش می رسید که فریاد می زد علیرضا بازی کن. حکم شکست به این دلیل بود که کشتی گیر اسرائیلی به آن سوی جدول صعود کرد و در صورت پیروزی کریمی باید به مصاف حریف اسرائیلی می رفت. در نهایت او عمدا کشتی را به رقیب روسی خود واگذار کرد تا به جنگنده اسرائیلی ضربه نزند. انتشار این ویدیو جنجال زیادی به پا کرده و باخت های عمدی ورزشکاران ایرانی در مسابقات بین المللی که هدف قبلی بوده را نیز زیر سوال برده است.
در نهایت کار به جایی رسید که فدراسیون های جهانی برای ایرانی ها شمشیر کشیدند و می خواستند به این مشکل پایان دهند. آنها با تهدید به تعلیق ورزش ایران، سعی کردند تصمیم ورزشکاران ایرانی را سیاسی کرده و آن را به اهداف مقامات بلندپایه ورزش ایران مرتبط کنند. شرایط به گونه ای بود که چند تن از روسای فدراسیون از جمله رسول خادم مجبور به نوشتن نامه رسمی و تلاش برای یافتن راه حلی برای مشکل عدم تقابل ورزشکاران اسرائیلی شدند.
بحران و شهادت سیدمولایی علیه مسئولان ورزش ایران
داستان «تو باید بازی کنی» ساخته علیرضا کریمی بخشی از بحرانی است که ورزش ایران را به دلیل سیاست عدم رقابت با ورزشکاران اسرائیلی فراگرفته است. زیرا بحران اصلی پناهگاه سعید مولایی بود. او که به همراه تیم جودوی ایران به اوزاکای ژاپن سفر کرده بود، یک بار از رویارویی با رقیب اسرائیلی خود اجتناب کرد، اما تفاوتش این بود که از آنجا به آلمان رفت و طی مذاکراتی داغ مدعی شد که به دستور مسئولان ورزش ایران عمداً دچار آسیب شده است. باخت برای رقابت نکردن با ورزشکار اسرائیلی. او بعداً به مغولستان پناهنده شد و اکنون با پرچم این کشور در مسابقات جودو شرکت می کند. او و دو ایرانی دیگر در دادگاه علیه مسئولان ورزش ایران شهادت دادند و گفتند مقامات ایرانی به او فشار می آورند تا با اسرائیلی ها مسابقه ندهد.
در نهایت دادگاه حکم به محرومیت چهار ساله جودوی ایران داد و گفت تا زمانی که طرف ایرانی منشور المپیک را تصویب نکند، جودوکاران ایرانی دیگر اجازه حضور در مسابقات جهانی را نخواهند داشت. مقامات ایرانی اما ادعای سعید مولایی را رد کرده و هرگونه دخالت در این پرونده را رد کرده و می گویند که مسابقه ندادن با ورزشکاران اسرائیلی یک تصمیم مردمی است و چون ورزشکاران از مردم جدا نیستند، به میل خود با رقبای اسرائیلی روبرو نمی شوند. و آنها مقصرند.این مورد را ندارند.
تصمیم جنجالی مجلس
ورزش ایران در چهار دهه گذشته به اندازه کافی از سوی جامعه جهانی برای اتخاذ چنین تصمیمی تحت فشار بوده است، اما هر بار با تکیه بر بهانه هایی مانند مصدومیت، غیبت یا باخت عمدی توانسته اند بر این فاجعه فائق آیند. اما تصمیم جنجالی برخی از نمایندگان در سال 1399 برای ایجاد فاجعه بزرگ در ورزش ایران رقم خورد. در واقع، از آنجایی که مجلس دهم در روزهای اخیر تشکیل شده است، بهائیان پیش نویسی متشکل از 14 ماده را علیه اقدامات خصمانه اسرائیل تصویب کرده اند که یکی از آنها می تواند در آینده ای نه چندان دور بر ورزش تأثیر بگذارد.
در این سوال به ماده 11 این طرح اشاره شده است که در آن آمده است: «برگزاری هر گونه مسابقه یا مسابقه ورزشی رسمی یا تدارکاتی بین ورزشکاران ایرانی و تیم های ورزشی علیه مخالفان رژیم صهیونیستی ممنوع است». بعداً ماده خطرناک 11 از مجلس حذف شد، زیرا اگر قانون می شد، ورزش ایران رسماً از تمام مسابقات جهانی منع می شد. بالاخره شایعه رسمی این است که مسئولان سیاسی ایران در امور ورزشی دخالت می کنند و قاعدتاً به شدت محروم خواهند شد.
اما مهمترین تصمیم سیاسی که برای ورزش ایران در قرن اخیر گرفته شد، عدم رقابت با اسرائیلی هاست. این خط قرمز نامیده می شود و هیچ ورزشکاری اجازه عبور از آن را ندارد. با این حال، در همان دوره، چند ورزشکار ایرانی با اسرائیلی‌ها به رقابت پرداختند که اغلب سعی می‌کردند آنها را دور بزنند و گفتند که ملیت حریف خود را نمی‌دانند.
اما حفظ این موضوع علاوه بر افزودن سایه انحراف از ورزش های ایرانی مانند جودو، کشتی و شطرنج، مهاجرت برخی از ورزشکاران مطرح ایرانی را نیز در پی داشته است. سعید مولایی پر سر و صداترین ورزشکار ایرانی است که برای اعتراض به عدم رقابت با اسرائیلی ها از ایران مهاجرت کرد. اما خروج علیرضا فیروزی، پدیده شطرنج از ایران و پناهندگی او به فرانسه به دلیلی مشابه، شاید تاسف بارترین خروج یک ورزشکار نخبه از ایران باشد.
[ad_2]
