پزشکان قبل از بیهوشی مدرن چگونه جراحی می کردند؟ – زومیت

در سال 1811، فرانسیس برنی، رمان نویس انگلیسی، تحت عمل ماستکتومی (بیهوشی برای برداشتن پستان، که معمولاً برای درمان سرطان انجام می شود) قرار گرفت. او در نامه‌هایی که خواهرانش پس از عمل نوشته‌اند، به یاد می‌آورد: «تمام مدت زمانی که برش ایجاد می‌شد، گریه می‌کردم. عمل دردناک و دردناک بود». در واقع، برنی در طول عمل دو بار از شدت درد بیهوش شد که احتمالاً به عنوان تسکین آن را دوست داشت.

برنی در زمانی تحت عمل جراحی قرار گرفت که بیهوشی جراحی هنوز در مراحل ابتدایی بود و گزینه های محدود موجود می توانست غیرقابل اعتماد و اغلب خطرناک باشد. تونی وایلدسمیت، استاد بیهوشی در دانشگاه داندی اسکاتلند، می گوید: «داستان های تاریخی، مانند پرونده برنی، نشان می دهد که جراحی قبل از بیهوشی چقدر دردناک بوده است.

در واقع مواجهه با چنین دردی بسیار ترسناک و شبیه یک کابوس خواهد بود. امروزه داروهای بیهوشی یک ابزار پزشکی بستری هستند و شامل مجموعه ای از داروها هستند که نه تنها برای تسکین درد بلکه برای شل کردن عضلات و بیهوشی بیماران استفاده می شوند.

بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود این داروها را دریافت می کنند: از بی حسی موضعی گرفته تا بی حسی لثه در مطب دندانپزشک، بی حسی اپیدورال (تزریق در اطراف کانال نخاعی) در حین زایمان، یا بیهوشی عمومی برای خواب عمیق در حالی که پزشکان لوزه ها را خارج می کنند. .

اما قبل از اختراع بیهوشی، پزشکان چگونه جراحی می کردند؟

درد برای قرن ها

بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراع نسبتا جدیدی است، اما قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده ایم.

گزارش هایی از قرن 1100 وجود دارد، زمانی که پزشکان از اسفنج های آغشته به تریاک و آب ریشه آنتراکنوز برای ایجاد خواب آلودگی در بیماران برای آماده شدن برای جراحی و کاهش درد پس از عمل استفاده می کردند.

با بازگشت به نسخه‌های خطی از دوره رومی تا قرون وسطی، دستور العملی برای ترکیبی آرامبخش به نام dwale شرح داده شده است. بر اساس یک نسخه خطی قرون وسطایی، تنتوری که از صفرای گراز سرگیجه‌آور گراز، تریاک، آب ریشه انسان‌ساز، نیشکر سمی و سرکه تهیه می‌شد، جوشانده می‌شد تا زمانی که پزشکان بدن بیمار را برش می‌دادند، او در شوک بود. خوابیدن

از دهه 1600، تریاک و شربت تریاک (محلول در الکل تریاک) در اروپا رایج شد. اما این داروها ناپاک و نادرست بودند و به سختی می شد بر اساس نیاز بیماران و نیازهای آنها استفاده کرد. علاوه بر این، آنها می توانند خطرناک باشند. برای مثال قندهای سمی می توانند کشنده باشند و تریاک و شربت تریاک اعتیادآور هستند. ریشه های گیاهی انسان زا در دوزهای بالا می تواند باعث توهم، آریتمی و در موارد شدید مرگ شود.

عکس جراحی قرون وسطایی که توسط هانس گالبین، پسر قرن شانزدهم گرفته شده است

برخلاف این دیدگاه بی رحمانه پزشکی، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی های تهاجمی بودند، اغلب هوشمندانه ترین روشی که استفاده می کردند سریع ترین و دقیق ترین روش بود.

اما سرعت و دقت جراحان را به عمل‌های پیچیده‌تر محدود می‌کرد. به عنوان مثال، می توان فرض کرد که قبل از اختراع بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، اعمال جراحی پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در این مناطق کمتر از امروز بود. دلیل این امر هم مهارت های لازم و خطرات ناشی از این گونه جراحی ها و هم درد شدید و غیرقابل کنترلی بود که این روش ها به همراه داشت. وایلدسمیت گفت: «بسیاری از روش‌های جراحی توضیح داده نشدند زیرا نمی‌توانستند انجام شوند.

به گفته وایلدسمیت، دندانپزشکی یکی از معدود جراحی هایی بود که در این دوره نسبتاً رایج بود زیرا درد و خطر ناشی از آن کمتر از جراحی های جدی تر بود. واضح است که بیماران نیز تمایلی به انجام این جراحی ها نداشتند. وایلدسمیت گفت: “سعی کنید خود را در آن موقعیت قرار دهید.” “شما درد دارید، اما درد بعد از آن حتی بدتر از درد خود جراحی است.”

روش های مشکوک

همانطور که جراحان به دنبال راه‌های جدیدی برای انجام کار خود بودند، روش‌های غیرعادی‌تری پدیدار شدند. یکی از این روش ها «فشرده کردن» بود. تکنیک هایی شامل فشردن شریان ها برای بیهوشی یا فشردن اعصاب برای ایجاد بی حسی ناگهانی در اندام ها بود.

اولین تکنیک احتمالاً به یونان باستان باز می گردد. پزشکان یونان باستان شریان های گردن را “خواب آلود” می نامیدند، کلمه ای با ریشه یونانی به معنای “بیهوشی”. وایلدسمیت گفت: “شواهدی وجود دارد که آنها از آن استفاده کردند یا می دانستند که فشردن شریان های کاروتید باعث بیهوشی می شود.” با این حال، این روش احتمالاً به طور گسترده استفاده نمی شود و دلیل خوبی دارد. وایلدسمیت گفت: “هرکسی که امروز این روش بسیار خطرناک را امتحان کند، احتمالاً به عنوان قاتل به دادگاه می رود.”

در سال 1784، جان هانتر جراح بریتانیایی فشار عصبی را با استفاده از بانداژی روی اندام بیمار برای القای بیهوشی آزمایش کرد. با کمال تعجب، این روش جواب داد: هانتر توانست اندام را قطع کند و ظاهراً بیمار دردی را احساس نکرد.

یکی دیگر از تکنیک های مدیریت درد «خواب مغناطیسی» یا مسحور بود. این باور شبه علمی عناصر هیپنوتیزم را با این تئوری ترکیب کرد که بدن انسان مایعی مایع مانند مایع دارد که می تواند توسط آهنربا دستکاری شود. مخترع این روش، پزشک اتریشی، فرانتس آنتوان مسمر، معتقد بود که با کنترل این مایع انعطاف پذیر، می تواند بیماران را در حالت معلق قرار دهد که در طی آن درد ناشی از جراحی را تجربه نکنند.

این اقدامات شبه علمی مورد توجه قرار گرفت. در اواسط دهه 1800، مسمومیت به سایر نقاط اروپا و هند سرایت کرد و جراحان از آن برای درمان بیماران استفاده کردند. به گزارش مجله بین المللی Hektoen، چندین بار بیمارانی که تحت این روش قرار گرفتند، دردی را احساس نکردند. خواب مغناطیسی آنقدر رایج شده است که چندین بیمارستان خواب مغناطیسی در لندن و جاهای دیگر تأسیس شده است.

اما جراحان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و طرفداران آنها را به گمراه کردن مردم متهم کردند و در نهایت خواب مغناطیسی از کار افتاد. این امر راه را برای نامزدهای جدید و امیدوارکننده‌تر برای تسکین درد و آرام‌بخشی هموار کرد: مجموعه‌ای از گازهای استنشاقی که سرانجام عصر جدیدی از بیهوشی مدرن را آغاز کردند.

ابزار جراحی قرون وسطی این عمل که بدون بیهوشی انجام شد بسیار دردناک و خطرناک بود.

از شبه علم تا بیهوشی مدرن

در اواسط دهه 1800، دانشمندان و جراحان به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند. اتر از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک بدست آمد. در واقع، تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم، پزشکان آزمایشاتی را بر روی این ماده مرموز کشف کردند که می توانست مرغ ها را بیهوش کند.

صدها سال بعد، جراحان درباره استفاده از اتر در کار خود تجدید نظر کردند. سرانجام در سال 1846 یک جراح دندانپزشک آمریکایی به نام ویلیام مورتون یک عمل جراحی عمومی انجام داد و طی آن یک اتر گازی روی بیمار گذاشت و سپس تومور را بدون درد از گردن بیمار خارج کرد. این اولین شواهد بالینی بود که نشان داد استفاده دقیق و دقیق از این گاز می تواند باعث بیهوشی و بی دردی شود. سپس، در سال 1848، حراج ها ثابت کردند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد.

مواد بیهوشی اصلی اتر و کلروفرم بودند.

اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر وضعیت بیمار می داد زیرا با کنترل درد بیمار و خواباندن او، جراحان زمان بیشتری برای انجام جراحی داشتند و می توانستند آن را با دقت بیشتری انجام دهند.

با گذشت زمان، این پیشرفت ها منجر به عملیات پیچیده تری شده است. هیچ یک از این دو گاز دیگر برای جراحی استفاده نمی شود، اما هر دو منجر به داروهای موثرتر و ایمن تر شده اند.

وایلدسمیت نقاشی رنگ روغن قرن هجدهم را به یاد می آورد که مردی را که از قطع عضو وحشت کرده بود به تصویر می کشد. وایلدسمیت گفت: «با نگاه کردن به صورت بیمار، می توانید متوجه شوید که عمل بیهوشی چقدر وحشتناک بوده است.

تاریخچه بیهوشی ممکن است پر از آزمون و خطا باشد، اما هرکسی که تاکنون در بیمارستان بستری شده است ممکن است قدردان باشد که این تجربیات حداقل ما را از واقعیت های کابوس وار این تصویر دور کرده است.